Rodzaje schematów podatkowych podlegających raportowaniu
Obowiązek raportowania schematów podatkowych MDR wynika z implementacji Dyrektywy Rady UE 2018/822 z 25 maja 2018 r. (tzw. Dyrektywa DAC6). O tym, czym są schematy podatkowe i na kim ciąży obowiązek raportowy przeczytasz w naszych wcześniejszych artykułach. Można wyróżnić różne rodzaje schematów podatkowych podlegających raportowaniu, w zależności od tego jakich czynności i podmiotów dotyczą. Obowiązki raportowe dla różnych rodzajów schematów podatkowych mogą się różnić. W związku z tym […]

Obowiązek raportowania schematów podatkowych MDR wynika z implementacji Dyrektywy Rady UE 2018/822 z 25 maja 2018 r. (tzw. Dyrektywa DAC6). O tym, czym są schematy podatkowe i na kim ciąży obowiązek raportowy przeczytasz w naszych wcześniejszych artykułach.
Można wyróżnić różne rodzaje schematów podatkowych podlegających raportowaniu, w zależności od tego jakich czynności i podmiotów dotyczą. Obowiązki raportowe dla różnych rodzajów schematów podatkowych mogą się różnić. W związku z tym ustalenie, z jakim rodzajem schematu podatkowego mamy do czynienia może mieć istotny wpływ z punktu widzenia zakresu obowiązków raportowych.
Schematy podatkowe transgraniczne
Podstawowym podziałem schematów podatkowych jest podział na schematy transgraniczne i nietransgraniczne (krajowe).
Ze schematem transgranicznym mamy do czynienia w przypadku, gdy schemat podatkowy spełnia tzw. kryterium transgraniczne, czyli dotyczy więcej niż jednego państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Unii Europejskiej i państwa spoza Unii Europejskiej oraz sytuacji, w której:
- nie wszystkie podmioty zaangażowane w schemat mają miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium tego samego państwa,
- co najmniej jeden podmiot zaangażowany w schemat ma miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium więcej niż jednego państwa,
- co najmniej jeden podmiot prowadzi działalność na terytorium danego państwa, w tym za pośrednictwem zagranicznego zakładu,
- uzgodnienie może mieć wpływ na wymianę informacji podatkowych z innymi państwami.
Przykładowo, schematem podatkowym transgranicznym może być cesja kontraktu przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce na rzecz jej udziałowca z siedzibą w Niemczech, na skutek której w ciągu trzech lat wynik finansowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce ulegnie obniżeniu o 50% niż gdyby hipotetycznie nie doszło do tej transakcji.
Schematy podatkowe nietransgraniczne (krajowe)
Pozostałe schematy podatkowe, niespełniające tzw. kryterium transgranicznego stanowią schematy podatkowe nietransgraniczne, potocznie zwane krajowymi.
Charakteryzują się tym, że wszystkie zaangażowane podmioty w taki schemat podatkowy mają siedzibę lub zarząd w Polsce, a ich skutki podatkowe ograniczają się do Polski. Pomimo tego, że Dyrektywa DAC6 przewiduje wyłącznie obowiązek raportowania schematów transgranicznych, polski Ustawodawca zdecydował się rozszerzyć obowiązek raportowy na schematy podatkowe nietransgraniczne (krajowe).
Przykładem takiego schematu może być zawarcie umowy pożyczki na zasadach safe harbour pomiędzy spółką z ograniczoną odpowiedzialnością a jej udziałowcem.
Schematy podatkowe standaryzowane
Wśród schematów podatkowych możemy wyróżnić również schematy podatkowe standaryzowane.
Schemat podatkowy standaryzowany stanowi schemat podatkowy możliwy do wdrożenia lub udostępnienia u więcej niż jednego korzystającego bez konieczności zmiany jego istotnych założeń.
Przykładem schematu podatkowego standaryzowanego może być opracowany przez promotora (doradcę podatkowego, radcę prawnego) scenariusz restrukturyzacji skutkującej obniżeniem zobowiązania podatkowego, który może zostać wdrożony przez różne podmioty.
Obowiązki raportowe korzystającego i promotora mogą się między sobą różnić, w zależności od tego z jakim rodzajem schematu podatkowego MDR mamy w konkretnym przypadku.
Jeśli masz wątpliwości odnośnie tego, jaki rodzaj schematu podatkowego może wystąpić w związku z dokonaniem transakcji, skontaktuj się z nami. W praktyce często nie wszystkie przesłanki do powstania obowiązku raportowego zostają spełnione, przez co obowiązek raportowy nie powstaje.